Hai moitos tipos de fauna neste noso San Xulián. Como en cada aldea, parroquia, vila e cidade deste insólito e único país galaico. Sen dúbida, a que habita no Monte Pornedo -teña ás para voar, aniñe na terra ou habite na auga- merece moita máis consideración que algúns dos supostos “homo sapiens” que nos representan e avergoñan -sen o menor reparo pola súa parte- con só abrir a boca. Que agosto nos trate ben. E sen lumes. Amén.
VERAO
Un páxaro amarelo desprende o voo redondo do sol e unha asa madura trai o fogo ruivo do vento ao corazón dos frutos.
Nas praias nasce a alvura dun eco transmigrado desde o espello cor de mar intensa que arde velozmente no ventre azul da água.
Cómo ordenan as horas as láminas espesas da luz na altura límpid da mañá.
Un alento incesante abrasa o pensamento das cousas, un po de broze fino queima os poros das palavras.
No centro da saúde do tempo unha sequia imóvel. Unha cunca de cinza leva ao ar unha sílaba desolada de fume.
Respiran as abóbadas acesas da soidade todo o murmúrio crepitante dos seres.
Reina un fulgor sedento de ebriedade celeste que desmaia unha música de chamas e camiños.
As tardes son un sopro de brasa que detén a distáncia no interior do horizonte.
MIGUEL ANXO FERNÁN-VELLO: De “Entre água e fogo. Cantos da terra posuída”).
DEFENDE O MONTE PITUCO (Pornedo) 
Deixar unha resposta