DEFENDE O MONTE PITUCO (Pornedo)

A Asociación de Veciños de San Xulián leva un tempo cantando as corenta en bastos a diestro e siniestro: pistas en mal estado, lavadoiros de aspecto ruinoso, deficiencias no alumeado e no saneamento, fochancas múltiples e variopintas por aquí e por alá agravadas polo mal tempo do inverno que se nos vai botando enriba. Desta volta, a queixa é contra o abandono que sofren camiños como o de Pereiros. E as responsabilidades repártenas a dúas bandas: ao Concello e á Comunidade de Montes. Ao presidente desta última e edil popular na oposición, Francisco Casal, danlle un estrepitoso suspenso ao seu papel na Corporación e á súa xestión á fronte da xunta rectora do monte comunal:

“…usan e despilfarran os fondos da comunidade ao seu antollo e para as súas comenencias particulares, decindo agora que non teñen un euro”.

Pois a ver daquela onde están os ingresos derivados do paso da Liña de Alta Tensión e do trazado da Variante de Marín. Uns cartiños que todas as comunidades de montes colindantes cuantifican nunha suma supostamente xenerosa. Onde está? Chi lo sa? Preguntas ao vento, porque os interrogantes nesta Comunidade de Montes de San Xulián están mal vistos. Botan en conta os que mandan nese cortello que canto menos saibamos os comuneiros, mellor; que canto máis desinformados, menos incómodos. Toman coma un desafío calquera escrito que se lles presenta ou petición que se lles fai. E adoptan unha postura teatralmente victimista -e digna dun Óscar de Hollywood- nas asambleas cando un disidente lles leva a contraria, rizando o rizo e manipulando ao acusalo de “boicotear” a reunión. Por criticar, por disentir. U-la democracia? U-la liberdade de expresión?

O Concello e, en particular os responsables de Medio Ambiente e de Rural, Pilar Blanco e Xosé María Vilaboa, tampouco saen ben parados nas notas que lles pon a Asociación de Veciños. Hai poucos días a directiva queixábase públicamente pola “situación vergoñenta” dun lavadoiro no lugar da Roza.

“…O importante é que saian do armario do Concello onde se agochan a señora Blanco e o señor Vilaboa, e que eliminaran o perigo que supoñía a ruinosa e antiestética estrutura dun lavadoiro que levaba tempo ameazando a seguridade dos usuarios, sen que a concelleira se enteirara, e fixera oídos xordos a distintas queixas e escritos feitos por veciños da zona e desta Asociación.

Iso é o realmente importante para AA.VV. San Xulián, que cumpre co seu deber de denunciar o perigo do lavadoiro e evitar perxuizos irreparables como os que sucederon recentemente no Porto. Pois a irresponsabilidade do equipo de Goberno, do que forma parte a serñora Blanco e o seu inseparable concelleiro do Rural, o señor Vilaboa, fixo que unha traballadora moza e chea de vida ficara para sempre por culpa duns gobernantes mais preocupados pola festa, o viño e a foto propagandística que da seguridade da carpa, que nin tan sequera estaba atornillada ao chan.

Débenos estar agradecida a concelleira pois, debido á nosa denuncia púidose facer a foto e, de paso, avergoñarse das miserias da súa política medioambiental, dun entorno totalmente abandoado cheo de silvas, escombros de pontes e muiños do roteiro a Castiñeiras, feitos con cartos públicos, e destrozados por culpa dunha concelleira que en vez de atender os casos máis urxentes e as queixas de veciños, reaciona coma un becho infeliz e cheo de amargura.

É normal que algúns veciños -asociados ou non- recorran a esta asociación porque Pilar Blanco e Xosé María Vilaboa ameázanos con represalias cando non lles vai a auga polo rego. Porque ela só atende os aduladores e os caciques.

O Concello tense que deixar de chorradas e repoñerlle urxentemente a cuberta ao lavadoiro da Roza, reparar a fonte, limpar o contorno do muíño do Salgueiro e reparar o camiño que vai do Carballal á Roza. Lembrarlle que antes de que vostede chegara, xa os veciños, coa nosa axuda, pelexaron polo alcantarillado e pola auga, e conseguirono sen ter o Concello tantos millóns de euros como vostedes recibiron, os cales mal administran e mesmo despifarran.

(…)

…Gastamos o noso tempo e cartos para que as cousas e os diñeiros públicos se usen para atender as necesidades máis urxentes dos veciños, evitando que se despifarren os cartos usándoos para pagar favores a caciques e comenencias da concelleira, en obras non prioritarias e salarios astronomicos de 100.000 €, que é o que nos custan Pilar Blanco e Xosé María Vilaboa cada ano aos veciños de Marín. Quen se agocha é vostede, señora concelleira, que se refuxiou na política para facerce cun soldo que non soñou nin cobrou na súa vida privada. Nós no seu caso ofreceriamos unha cara máis alegre e non tan chea de amargura. O día que supere esta situación e atenda as nosas demandas entregadas ao señor alcalde recentemente, aínda que fora a toque de corneta, teña por seguro que recibirá a nosa felicitación”.

…Aí queda eso. A Asociación de Veciños de San Xulián, apostando polas cousas claras e polo chiculate espeso.