Mentres todo o mundo -dito retoricamente- está pendente de como uns cantos millonarios xogan ao fútbol, aproveito o silencio da rúa baleira de tráfico, a quietude do edificio e a parsimonia estival para recrearme nun conto marabilloso de Saramago. Laiábase de non ter habilidade abondo para escribir relatos infantís, pero “A flor máis grande do mundo” é máis do que prometía: unha historia para todos, grandes e pequenos, que transmite bondade, que dende o asfalto e a xungla de indiferencia que é a sociedade, nos transporta a ese bosque ideal, en harmonía coa natureza.
…Oh, que grata e inesperada sorpresa-casualidade! Facendo arqueoloxía documental, na procura doutro artigo, atopamos unha entrevista ao realizador deste corto de animación, Juan Pablo Etxeberry. Falando da participación de Saramago na producción desta película, destaca o seguinte:
…insistió en la importancia que tenía incluir la frase final: “¿y si los cuentos para niños fueran de lectura obligatoria para los adultos?”. Tras contemplar el trabajo ya terminado pasó de su expectación inicial a sentirse orgulloso del mismo, sobre todo de la adaptación, de la imagen gráfica y de la ternura que transmite el niño.
De lectura recomendable para coñecer máis sobre o making-off deste traballo e afondar nesta obra literaria tan especial do Premio Nobel.
Deixar unha resposta