Velaí a illa.
Terra libre rodeada de escuma e sal,
trenzada de camiños e raíces.
Refuxio do vento,
espello das bateas,
destino dos ronseis que trazan o ceo.
Un arrecife de nubes e estrelas
por bóveda: etérea, eterna.
A hedra e o brión gardan tesouros
deitados pola marea infinda dos días.
O eco da bucina tamizado pola area
alimenta o acuífero sagrado
e o miñato espreita o fluír do pensamento.
Contémploa dende o balcón da ría
mentres apreixo o pouso sereno da poalla
no meu corazón espido.
[Ilustración de Belén Padrón]
DEFENDE O MONTE PITUCO (Pornedo) 
Deixar unha resposta