Publicado por: MontePituco | 02/11/2011

DESDRAMATIZAR A MORTE

…Desdramatizar a morte. Porque, simplemente, somos pó. Para que entón, sendo efémeras aves de paso, apegarse tanto ao material; por que -no patético afán que algúns teñen por trascender, por figurar, por ser protagonistas- empeñarse en desafiar as pedras, a auga e o vento que chegaron moito antes ca nós e aí seguirán impertérritos trala nosa marcha.

No día dos defuntos, unha lectura: “La muerte en el impreso mexicano”, de Mercurio López Casillas, impreso en 2008 pola editorial RM de México; un país no que, como Galicia, a morte -La Parca- ten un fondo valor simbólico, unha veneración e un sublime respecto pola memoria dos falecidos.

Dende o Monte Pornedo, a carón dos seus petroglifos, dos seus miradoiros, contemplando o solpor no horizonte da ría, velaquí a nosa doce e humilde ofrenda adicada a quen nos deixou: Xan, Paco… que partiron fisicamente, pero que habitan no noso corazón e nas mesmas raíces deste particular paraíso natural e histórico.

CANÇÃO PÓSTUMA

Fiz uma canção para dar-te;

porém tu já estavas morrendo.

A Morte é um poderoso vento.

E é um suspiro tão tímido, a Arte…

É um suspiro tímido e breve

como o da respiração diária.

Choro de pomba. E a Morte é uma águia

cujo grito ninguém descreve.

Vim cantar-te a canção do mundo,

mas estás de ouvidos fechados

para os meus lábios inexatos,

— atento a um canto mais profundo.

E estou como alguém que chegasse

ao centro do mar, comparando

aquele universo de pranto

com a lágrima da sua face.

E agora fecho grandes portas

sobre a canção que chegou tarde.

E sofro sem saber de que Arte

se ocupam as pessoas mortas.

Por isso é tão desesperada

a pequena, humana cantiga.

Talvez dure mais do que a vida.

Mas à Morte não diz mais nada.

Cecília Meireles (1901-1964), poeta brasileira, na obra ‘Retrato Natural’.

(Lembramos tamén o artigo ESPÍRITO E MEMORIA VIVA, do 2 de novembro de 2010).


Respostas

  1. Pregunto, mi admirada colega. En realidad, cuando hablamos de la muerte, la recordamos en nuestros antepasados, en nuestos amigos, la veneramos en todos ellos e incluso hacemos una fiesta para no temerla ¿estamos pensando en la muerte definitiva, en la nada, o estamos pensando en la verdadera vida?

    • Prezado Erasmo, o que haxa Máis Alá ou Máis Acá depende de algo tan íntimo e sagrado como as crenzas de cada un. En que crerían os nosos devanceiros cando construían túmulos funerarios tan impoñentes como as mámoas e os dólmens. Experimentamos a vida e -en sentido metafórico- tamén o pasamento en nós mesmos, todos os días, a cada momento: a inxustiza, o abuso e a traición que nos rodean mátannos figuradamente a cotío. Cada quen compensa aplicándose logo o bálsamo revitalizador que máis lle prace: nós conformámonos con seguir gozando da brisa da ría dende o alto do Pornedo, do solpor rodeados de pedras, toxos, carrascos e árbores, e dos camiños que nos conectan coa natureza, coa historia e coa cultura. C’est la vie.

  2. Talvez dure mais do que a vida
    Mas à Morte não diz mais nada

    A semente dos nosos finados vivirá para sempre en nós, e a nosa semente perdurará nos que deixemos atrás. En iso consiste a vida eterna. A morte non fala.
    Apertas


Deixar unha resposta

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s

Categorías

A %d blogueros les gusta esto: