…Desdramatizar a morte. Porque, simplemente, somos pó. Para que entón, sendo efémeras aves de paso, apegarse tanto ao material; por que -no patético afán que algúns teñen por trascender, por figurar, por ser protagonistas- empeñarse en desafiar as pedras, a auga e o vento que chegaron moito antes ca nós e aí seguirán impertérritos trala nosa marcha.
No día dos defuntos, unha lectura: “La muerte en el impreso mexicano”, de Mercurio López Casillas, impreso en 2008 pola editorial RM de México; un país no que, como Galicia, a morte -La Parca- ten un fondo valor simbólico, unha veneración e un sublime respecto pola memoria dos falecidos.
Dende o Monte Pornedo, a carón dos seus petroglifos, dos seus miradoiros, contemplando o solpor no horizonte da ría, velaquí a nosa doce e humilde ofrenda adicada a quen nos deixou: Xan, Paco… que partiron fisicamente, pero que habitan no noso corazón e nas mesmas raíces deste particular paraíso natural e histórico.
CANÇÃO PÓSTUMA
Fiz uma canção para dar-te;
porém tu já estavas morrendo.
A Morte é um poderoso vento.
E é um suspiro tão tímido, a Arte…
É um suspiro tímido e breve
como o da respiração diária.
Choro de pomba. E a Morte é uma águia
cujo grito ninguém descreve.
Vim cantar-te a canção do mundo,
mas estás de ouvidos fechados
para os meus lábios inexatos,
— atento a um canto mais profundo.
E estou como alguém que chegasse
ao centro do mar, comparando
aquele universo de pranto
com a lágrima da sua face.
E agora fecho grandes portas
sobre a canção que chegou tarde.
E sofro sem saber de que Arte
se ocupam as pessoas mortas.
Por isso é tão desesperada
a pequena, humana cantiga.
Talvez dure mais do que a vida.
Mas à Morte não diz mais nada.
Cecília Meireles (1901-1964), poeta brasileira, na obra ‘Retrato Natural’.
(Lembramos tamén o artigo ESPÍRITO E MEMORIA VIVA, do 2 de novembro de 2010).
Pregunto, mi admirada colega. En realidad, cuando hablamos de la muerte, la recordamos en nuestros antepasados, en nuestos amigos, la veneramos en todos ellos e incluso hacemos una fiesta para no temerla ¿estamos pensando en la muerte definitiva, en la nada, o estamos pensando en la verdadera vida?
By: Erasmo on 03/11/2011
at 01:14
Prezado Erasmo, o que haxa Máis Alá ou Máis Acá depende de algo tan íntimo e sagrado como as crenzas de cada un. En que crerían os nosos devanceiros cando construían túmulos funerarios tan impoñentes como as mámoas e os dólmens. Experimentamos a vida e -en sentido metafórico- tamén o pasamento en nós mesmos, todos os días, a cada momento: a inxustiza, o abuso e a traición que nos rodean mátannos figuradamente a cotío. Cada quen compensa aplicándose logo o bálsamo revitalizador que máis lle prace: nós conformámonos con seguir gozando da brisa da ría dende o alto do Pornedo, do solpor rodeados de pedras, toxos, carrascos e árbores, e dos camiños que nos conectan coa natureza, coa historia e coa cultura. C’est la vie.
By: MontePituco on 04/11/2011
at 00:52
Talvez dure mais do que a vida
Mas à Morte não diz mais nada
A semente dos nosos finados vivirá para sempre en nós, e a nosa semente perdurará nos que deixemos atrás. En iso consiste a vida eterna. A morte non fala.
Apertas
By: pasaba por aquí on 04/11/2011
at 11:00