
Motivos profesionais leváronme ata Orihuela. Deixei atrás o Atlántico, A Canda e o Padornelo para adentrarme nas chairas castelás ata chegar a terras levantinas, onde laranxos, limoeiros e almendros medran ao pé de serras e peñóns que se elevan bruscamente dende a horizontalidade do espazo. Busquei coa mirada o Pornedo-Pituco alicantino-murciano, mais non atopei carballos nen piñeiros, senón palmeiras e ocre. Os seus montes silueteados na paisaxe marcan o carácter da cidade-poema que Miguel Hernández garabateou no seu caderno mentres o gando pastaba:
“En Orihuela, su pueblo y el mío…”
…Cen anos de Miguel Hernández, o poeta do pobo, o poeta da liberdade.




Deixar un comentario