“…Ti pensas que estás soia
coa pequeniña ave.
A escena ten o encanto de verdes na paisaxe
a través dunha bágoa.
Esculpo amor con pedras de silencio.
Froito de paz esbara cara ao soño.
E ti calas tamén.
Amable luz latexa.
O paxaro de novo tece o canto.
Sostén a nota aguda até o milagre.
E máis fermoso foi o trino da ternura”.
Miguel González Garcés: Sede e luz, 1986
Deixar unha resposta