DEFENDE O MONTE PITUCO (Pornedo)

Festexamos o V aniversario da Asociación Almuinha, un dos colectivos cos que conta DEFENDE O MONTE PITUCO na causa a prol da conservación deste enclave da xeografía marinense que, lle pese a quen lle pese, é un Espazo Natural Protexido.

E lemos versos de Vítor Vaqueiro: reivindicativos, enxalzadores da natureza, da paisaxe e do patrimonio cultural que os poderes económico e político -sempre da man, e cunha corte de criados á súa disposición- se empeñan en estragar.

          Fremoso como un doncel era

          iste mundo.

          MÉNDEZ FERRIN

 

Denantes da correola, da barbela,

do carromeiro mol

aboiando nos cons de Ortegal,

ou nas praias do norte do Morrazo;

 

Denantes das escumas estoupando

no fociño da foz,

onde a mestura xusta, equidistante

de milleiros de fontes

(augas antergas, freixas devanceiras)

co estronicio salgado

que arrinca dende o medio do océano,

fai agromar as incontábeis cores

do vello arco da vella;

 

Denantes de medrar a xilbarbeira

ou o estralote:

confrade silandeiro

caviloso sino polos camiños,

ledicia de foguetes nun ollos pequenechos,

e cando aínda

os frescos chuchameles

eran sinxelamente

un pequeno proxecto que agromaba,

bulindo, nos miolos

da Natureza, a nosa nai teimuda,

e cando aínda

o fento

non daba esnaquizada a tona do planeta

(esa cativa uva ensarillada

no morno acio de estrelas que pendura

do mantelo do moucho e da curuxa)

 

Denantes dos abrentes

de rechouchíos mestos de paxaros

que interrompían:

o crime do raposo,

a soneca da avoa donosiña

 

Denantes mesmo que a aguia vixiante

no curuto do ceo

subliñara a sutil raia da morte

dende o seu trono azul

ao pescozo dun año arrepiado;

 

Denantes de que o seixo

fixera realidade as súas agullas, espetándoas

nas entrañas da terra, e que aquelas agullas

viraran lama, area, arxilas

de cores, recollidas por mans agarimosas

que bicando, cocendo, aloumiñando

(como o amante aloumiña o corpo do amante,

como o asasino aloumiña na súa man o coitelo)

fixeran os tarecos que chegaron a hoxe,

verbi gratia:

Santa Tegra,

O Neixón,

Borneiro,

Viladonga

 

Denantes de que condes,

emperadores,

xefes,

reis,

caudillos,

triparan as vellísimas

chairas da nosa Terra,

metendo lume ás xestas e á poalla,

ao melro e á cerdeira,

deixándonos a patria tolleita, esnaquizada,

sementada de Arousa a Pedrafita

dunha baza borralla, dunha brétema

enchoupando os nosos corazóns calcificados

sen azos

para o latexo

sen mans

para encetaren un anaco de queixo, unha cunca de viño,

sen forzas

para a seitura e a vendima:

 

fermoso como un doncel

era este mundo.

[VITOR VAQUEIRO: Denantes. “Lideiras entre a paisaxe”, 1979]

E tivemos a oportunidade de escoitar a música e a voz do cantor guardés Tino Baz: versos de Rosalía a ritmo de tango, historias dun pasado marcado pola falta de liberdade, a emocinante homenaxe á activista Luz Fandiño cunha canción a capella na que o peito se converteu nunha caixa de resonancia e sentimento, ou os versos chorando polas lapas que arrasaron parte das Fragas do Eume…