meigas fóra!
Quizá este laio de quiosque triste e solitário
non chegue á fondura do bosque
que como un sorriso sementamos
no fondo da Praza,
e aboiando cal leve pluma
se perda nas ondas repetidas do vento;
quizá ainda non é quen
de traspasar as murallas invisíbeis
que a técnica máis sofisticada
amaña para cada direción
á que dirixo a miña voz.
Quizá, quizá, quizá…
Xa non sei se a quentura
do aceno e da palabra
pode derreter tanto xelo amoreado nos lousados
ou se as árbores das nosas vidas
poden agromar na primavera
que vos deixastes roubar
—MAIO nace hoxe, mais con tanta choiva
xa o tedes esquecido—.
Lois Diéguez: “Sete poemas e un maio”
Advertisements
Deixar unha resposta