
Pobre Ofelia
cristalizada estás no sangue da loucura
e gardas baixo as unllas a ca do covarde,
como un berro atroz que nos convoca.
Os teus ósos,
espadas de cristal
contra a fame caníval
de posuírnos,
de beber a nosa alma,
zugarnos a vontade,
dobregarnos ao río do delirio.
Ofelia,
pequena Ofelia
non se sacia a sede do covarde.
Marta Dacosta na obra “Polifonías: voces contra a violencia de xénero”.



http://youtu.be/58Pk8U-MJKU
By: pasaba por aquí on 25/11/2011
at 22:55