Velaí as súas mans, de muller currante,
que tanto bordan un pano como fan dun simple retallo
o máis proveitoso dos agasallos,
que non dá puntada sen fío, muller de dedal en ristre.
Mans que falan, que poñen orde no caos,
que orientan, aconsellan e consolan;
nai forte e directa, antítese das medias tintas,
educadora e falangueira, piar da familia.
Fonte da que beben as miñas raíces,
espello no que me miro cada día
e prolongación da memoria dos antergos,
que fixeron do Caeiro o noso paraíso.
Mans que adoran a terra, o sol, o verde, a auga,
que converte a horta nunha sorte de universo
onde medran verduras, soños, bágoas, cancións
e pensamentos que transforma en leccións de vida.
Todo está a salvo: as palabras, a identidade,
a certeza de sermos fieis a uns principios;
porque de tal pau tal astela, tal reflexo
da luz que se proxecta dende o alén.
Mans de boa muller, de boa nai,
Grazas por ti, polas túas mans.
DEFENDE O MONTE PITUCO (Pornedo) 
Deixar unha resposta