
…Sinto nos ósos a humidade desta terra de auga,
apalpo os liquens ancestrais,
máis vellos que o mundo,
máis vellos que toda forma viva
e véxome no centro do arcano
sin máis misión que ollar,
ou cecais que cantar,
para que o malvís exista,
para que o piorno, o sabugo,
a abrótega, a xesta…
poidan ser nomeados;
para que a rela, a carqueixa, a silva…
poidan ser nomeadas;
para que o ameneiro, o carballo, o sanguiño…
poidan ser nomeados.
Para que poidan ser nomeados o cerne i o sámago:
aquelo que pervive
e todo o que se vai.
[Ánxeles Penas: “Territorio”]



Deixar un comentario