
…Pero a xoaniña deu en pensar
que pasaría se de tanto mirar o seu reflexo
(víao no orballo e na chuvia),
se confundía a si mesma cunha estrela acabada de nacer ou cunha mazá?
Esquecería que era unha xoaniña?
Colleu entón unha gota de auga e borrou parte da pintura,
e deixou tan só na súa cunha
tres círculos negros.
E así foi como fixo o seu vestido de lunares…
María José Ferrada: O BAILE DIMINUTO (2011).



Deixar un comentario